Ανατολικό Αιγαίο

 

Δωμάτια που εφαρμόζουν ακριβώς στα μέτρα μας. Θα 'λεγε κανείς φυλακές ή ενυδρεία. Ένα πουλί σαρκοβόρο απειλεί συνέχεια τα μάτια σου, κλεισμένο στο δωμάτιο. Εσύ κρυμμένος μέσα του. Και το πουλί με τη σειρά του κλεισμένο σε σένα, να κάνει μακροβούτια στο αίμα σου. Πόρτες απέραντες μπροστά, πίσω, παντού και κλειστές. Το μαύρο σ' όλες τις φωνές. Φορές σε σκεπάζει. Φορές τόσο λίγο, το σκεπάζεις με το μικρό σου δάχτυλο. Ελάχιστο άνοιγμα στις πόρτες που προσπαθεί να μπει το ανυπεράσπιστο κόκκινο - χαρακιά στα μάτια.
   Κοιτάζεις.
   Απ' έξω θάλασσα και θάλασσα, με μουσική, χαλίκια, βαθιά πηγάδια. Ή μόνο θάλασσα με μια φωτιά στη μέση να γίνεται νησί. Βλέπω ακόμη τη γυναίκα μου, καμπύλη αμμουδιάς με πεντέξι ξερές πέτρες να καίγεται στον ήλιο.
   Και να διώχνεις το πουλί απ' τα μάτια σου μη χάσεις τίποτα.
   Και να σβήνουν τα περάσματα.
   Και να τα φαντάζεσαι όλα αυτά.
   Και να ξανάρχονται πάλι.


Γιάννης Κoντός
Ιανουάριος 1973

(Από τον κατάλογο της έκθεσης «Ανατολικό Αιγαίο» στην γκαλερί Νέες Μορφές, Αθήνα, Ιανουάριος 1973.)